Ludzie bezdomni (Stefan Żeromski).

"Ludzie bezdomni" to powieść napisana przez Stefana Żeromskiego i opublikowana w 1900 roku. Książka opowiada historię Tomasza Judyma, lekarza pochodzącego z niższych warstw społecznych, który poświęca swoje życie na pomoc ubogim. Jego pragnienie całkowitego oddania się pracy zawodowej i osobistej pomocy najbiedniejszym staje się przyczyną konfliktu, zarówno w środowisku medycznym, jak i w samym Judymie. Okazuje się, że praca na rzecz najbardziej potrzebujących niesie ze sobą znacznie więcej problemów niż tylko bezpośrednie starcie z chorobami i skrajnie trudnymi warunkami. To także pytanie o to, czy Judym ma prawo do własnego szczęścia, zwłaszcza że zakochuje się w Joannie Podborskiej, młodej nauczycielce. Żeromski w swojej powieści zwraca uwagę nie tylko na dosłowną bezdomność, która dotyka ludzi, ale także na metaforyczną bezdomność związaną z niezdolnością odnalezienia siebie i swojego miejsca w życiu.