Պատմվածքներ (Հովհաննես Թումանյան).

В 1907 году был опубликован рассказ «Гикор», написанный за десять лет до этого. До 1914 года появилось еще несколько десятков новых рассказов, в том числе «Олени», «Скала Несо», «Дядя Хечан», «Мой друг Несо», «Волк» и другие. В этот период были также написаны и изданы около двух десятков сказок. Опубликованные при жизни Туманяна рассказы и сказки, как оригинальные, так и переводные, невелики по объему и вместе составляют лишь небольшой том. Кстати, писатель не предпринимал попыток собрать свою прозу воедино. Если вспомнить, что в зрелые годы Туманян издал три объемистых сборника лирической и эпической поэзии (в 1903, 1908 и 1922 гг.), то «безразличие» к полному собранию прозы, помимо практических трудностей, по-видимому, следует объяснить также определенной «сдержанностью» по отношению к этой части его творчества.

В рассказе «Строительство железной дороги» за беседой персонажей о положительных и отрицательных сторонах входящей в армянскую деревню железной дороги и принесенных ею новых отношений следует такой резкий финал: «У-у-у... Железная дорога свистела в ущельях. Она только что вошла в наши ущелья». Так объективно показано необратимое течение перемен в действительности. Хотя дальнейшее восприятие трагедии как будто выходит за рамки данного рассказа, в воображении читателя оно продолжается с еще большей болью, чем если бы все это было непосредственно описано. Рассказы, почерпнутые из «жизни животных» («Медведь», «Волк», «Черепаха»), каждый по-своему завершаются такими концовками, которые намекают на вечную жизнь природы, на непосредственную связь человека и зверя в патриархальном горном мире.

Напиши еще 1 описание для той же книги: Պատմվածքներ

Если книга не знакома тебе, то вот описание которое у меня - просто сделай рерайт:

Հասկերում» 1907 թ. տպագրվեց «Գիքորը»՝ գրված դրանից ավելի քան տաս տարի առաջ, Մինչեւ 1914 թ. երեւան եկան նաեւ տասնյակից ավել նոր պատմվածքներ, որոնց թվում՝ «Եղջերուն», «Նեսոյի քարաբաղնիսը», «Քեռի Խեչանը», «Իմ ընկեր Նեսոն», «Գելը» եւ այլն։Այս երկրորդ շրջանում են գրվել ու հրատարակվել նաեւ շուրջ երկու տասնյակ հեքիաթ: Կենդանության ժամանակ Թումանյանի տպագրած պատմվածքները, ինքնուրույն եւ թարգմանական հեքիաթները ծավալով մեծ չեն եւ միասին հազիվ մի ոչ մեծ հատոր են կազմում։ Ի դեպ, իր արձակ գործերը ի մի հավաքելու փորձ նա չի արելԵթե հիշենք, որ հասուն շրջանում Թումանյանը տպագրել է քնարական ե վիպական չափածոյի երեք ստվար ժողովածու (1903, 1908 եւ 1922 թ,), ապա արձակ երկերի ամբողջական հրատարակության նկատմամբ այս «անտարր֊բերությունը», թացի գործնական դժվարություններից, ըստ երեւույթին, պետք է բացատրել նաեւ իր ստեղծագործության այս մասի նկատմամբ նրա ունեցած որոշ «վերապահությամբ»։«Երկաթուղու շինությունը» պատմվածքում Հայ գյուղաշխարհ մուտք գործող երկաթուղու եւ նրա բերած նոր Հարաբերությունների շուրջ զրուցակիցների թեր եւ դեմ կարծիքներին հետեւում է մի այսպիսի կտրուկ վերջաբան. «Ո՛ւ-ո՛ւ֊ո՛ւ… Ձորերում սուրում էր երկաթուղին։ Նոր էր մտել նա մեր ձորերը»։ Այսպես, օբյեկտիվորեն ցույց է տրվում իրականության մեջ կատարված տեղաշարժերի անդառնալի ընթացքը։ Ճիշտ է, ողբերգության հետագա ընկալումը կարծեք թե հանվում է պատմվածքի առկա սահմաններից, բայց ընթերցողի երեւակայության մեջ այն հարատեւում է ավելի մեծ ցավով, քան եթե այդ բոլորը ուղղակի նկարագրվեր։ «Կենդանիների ՚կյանքից» քաղված պատմվածքները («Արշաորս», «Գելը», “Ծղրիդը»), ամեն մեկը յուրովի, ավարտվում են այնպիսի վերջույթներով, որոնք ակնարկում են բնության հարատեւող մեծ կյանքը, մարդու եւ կենդանու անմիջական կապերը նահապետական լեռնաշխարհում։

Главное, чтобы описание было уникальное и не совпадало с описаниями выше.