Klechdy sezamowe (Bolesław Leśmian).

"Klechdy sezamowe" to zbiór baśni autorstwa Bolesława Leśmiana, wydany w 1913 roku. Książka składa się z sześciu utworów, które nawiązują do tematyki orientalnej. W tych opowieściach Leśmian snuje historie zwykłych ludzi, potężnych władców i nadprzyrodzonych istot. W centrum uwagi znajdują się ważne tematy, takie jak szczęście, bogactwo, marzenia, honor i miłość, które są przedstawiane w barwnych opowieściach pełnych przygód i magii.

Bolesław Leśmian, uznawany za jednego z najoryginalniejszych twórców pierwszej połowy XX wieku, jest jednym z najbardziej znanych pisarzy i poetów polskich. Jego styl pisania charakteryzuje się nowatorskim podejściem do ballady i bogactwem neologizmów, znanych jako leśmianizmy. Leśmian często sięgał po wątki fantastyczne, korzystał z ludowych wierzeń oraz czerpał inspirację z tradycji baroku, romantyzmu i Młodej Polski. W swoich dziełach odwoływał się również do filozofii Bergsona i Nietzschego. "Klechdy sezamowe" stanowią doskonały przykład jego talentu i twórczego podejścia do literatury.

В сборник сказок L. Lesmiana под названием «Сезамовые орехи» вошло шесть произведений: «Рыбак и мудрец», «Сказка короля островов Мелитта», «Заклинание о лошади», «История о прекрасной принцессе Паризаде и певчей птице Бульбульзрае», «Рассказ о Али–Бабе и волшебном светильнике, и 40 разбойниках».

Сборник был вдохновлён восточной тематикой, он повествует о обычных людях, о могущественных правителях и сверхъестественных созданиях. L. в своих сюжетах затрагивает важные темы, как счастье, богатство, мечты, чувство гордости и любви, но объединяет их в яркие рассказы, полные подвигов и волшебства. Он был выпущен в 1926 году.

L. принадлежит к числу самых знаменитых польских писателей и поэтов первой половины XX века, которого считают самым оригинальным автором того времени. Он представляел новый тип баллады, отличительной чертой его стиля был своеобразный язык, полный неологизмов, названных в последствии «лесьмианы». В своих произведениях L. часто обращался к фантастическим сюжетам, к народным верованиям, брал за основу барокко, романтизм и культуру молодой Польши. Он также черпал вдохновение из Бергсона и Ницше.