Книга "На стороне Германта" является третьей частью цикла "В поисках утраченного времени" автора Марселя Пруста. В ней мы узнаем город Комбай, столь боле сего несуществующего в реальности, что в честь столетия дня рождения Пруста его имя было добавлено в название Ильера, где писатель любил проводить отпуск и где существует даже Дом тети Леони. Стена Германт считается одной из двух возможных (в отличие от Стены Сванна) точек прогулок дома, но и один из направлений, в котором происходят мечты и предположения главного героя и рассказчика цикла. Притяжение в эту сторону вызывает существование аристократии, чьи имена одновременно являются географическими названиями, которые могут раскрыть в себе частички слов и значений, способных расцвести в мечтательной голове образованного ребенка в целые рассказы, продолжающиеся до полулегендарных времен. И хотя бородавка на лице потомка знатного рода может на мгновение остановить нежные растения этих эксцентричных рассказов, исходящих из скромной почвы витража в церкви в Мезье, воображение не поддается и немедленно поднимается вверх, чтобы продолжать дальше свои яркие сказки на тонкой раме действительности. На стене Германта показано приближение героя к этому кругу: проживание в Париже в части дворца де Германт, укрепление дружбы с Робертом де Сен-Лупом, участие в светской жизни в салоне госпожи Вилпарис, очарование княгиней Орианой де Германт и дальнейшие встречи с загадочным графом Чарлусом. Пруст элегантно показывает мотивы, механизм и несгибаемый творческий дух снобизма; иронический разрыв превращается в восхищение и наоборот; однако объекты, вокруг которых были хитросплетенные ассоциации, разоблачены. Самым важным элементом этой истории является ткань воспоминаний.
Электронная Книга «Strona Guermantes» написана автором Марсель Пруст в году.
Минимальный возраст читателя: 0
Язык: Польский
Описание книги от Марсель Пруст
W stronę Guermantes Marcela Prousta to trzecia część cyklu W poszukiwaniu straconego czasu. Z tomu W stronę Swanna znamy już dokładnie prowincjonalne miasteczko Combay, tak boleśnie nieistniejące w rzeczywistości, że w ramach obchodów setnej rocznicy urodzin Prousta w 2005 r. dołączono jego sławne imię do nazwy Illiers, gdzie pisarz zwykł spędzać wakacje i gdzie istnieje nawet Dom ciotki Leonii (nie udało się tylko do zbiorów muzealnych zdobyć egzemplarzy magdalenek z okresu Belle Époque). Strona Guermantes to jedna z dwóch możliwych (oprócz „strony Swanna”) destynacji spacerów z domu w Combray, ale też jeden z kierunków, w jakim podążają marzenia i domysły głównego bohatera i narratora cyklu.Pociągająca niczym magnes w tę stronę jest egzystencja arystokracji, której nazwiska są zarazem nazwami geograficznymi, a te z kolei kryją w sobie cząstki wyrazów i znaczeń zdolnych rozkwitnąć w marzycielskiej głowie oczytanego dziecka w całe opowieści sięgające półlegendarnych czasów. I choć brodawka na twarzy potomkini dumnego książęcego rodu potrafi na chwilę zmrozić delikatne rośliny tych narracji wybujałych ze skromnej gleby witrażu w kościele w Méséglise, wyobraźnia nie poddaje się i wnet podnosi się znów, by snuć dalej swe barwne baśnie na wątłej kanwie rzeczywistości.W stronę Guermantes pokazuje zbliżenie się bohatera do tego kręgu: zamieszkanie w Paryżu w części pałacu de Guermantes, zacieśnienie przyjaźni z Robertem de Saint-Loup, udział w życiu towarzyskim w salonie pani Villeparisis, oczarowanie księżną Orianą de Guermantes, wreszcie dalsze spotkania z tajemniczym hrabią de Charlus. Proust pokazuje z wdziękiem motywacje, mechanizm i niezłomny wysiłek twórczy snobizmu; ironiczny dystans zmienia się w fascynację i odwrotnie; cóż że zdemaskowane zostają obiekty, wokół których osnute były kunsztowne skojarzenia? Najważniejsza jest tkanka wspomnienia.
