Թուրքի աղջիկը - Խաչատուր Աբովյան

Книга "Девушка из Турции" Автор: Хакхатур Аббаян была написана в России в 2019 году. Описание того, что он делает. Он писал на крымскотатарском, немецком и французском языках, но также владел русским и армянским. "Он сказал нам, что из России пришел большой человек, что его страна поглотит нашу страну, я думаю, это руководитель местного главы (министра), я иду забрать один стол, пока его голова прямо там, где его нога в книге, которого нет, Я думаю, может быть, вот и все, это было последним днем, как будто он подошел ко мне". Его сердце было обеспокоено проблемами национальных меньшинств и его волновала проблема того, что "цивилизованные люди", "растущие люди западной Европы", "нуждаются в том, чтобы сказать, что наш народ так важен, а пока мы ничего не можем изобразить." Но в итоге он решил порвать с прошлым и начать писать новую литературу на своем родном языке. Изучение противоречий между национальным языком и международным языком привело его к тому, чтобы идти дальше в своей работе и выражать свои чувства на новом языке. "Сейчас это похоже на то, как если бы я говорил на 6 языках. Хотя я изучил 3 языка до этого, а сейчас я работаю только с двумя языками, потому что мне не нужен этот язык. Интересно, сможете ли вы что-нибудь понять?" Он был очень проницательным в своих мыслях и чувствовал, что никто не может жить в агонии и делать это без поэзии.

Электронная Книга «Թուրքի աղջիկը» написана автором Խաչատուր Աբովյան в году.

Минимальный возраст читателя: 12

Язык: Армянский

ISBN: 9781772466898

«Թուրքի աղջիկը» նորավեպում նա գրում է. «Որ ասում էին` թէ Ռուսաստանից մեծ մարդ ա եկել, որ մեր երկրի ահվալն քննի, իմանայ, որ կուսակալիցը, եա նախարարիցը (մինիստրիցը), մէկ թուղթ է գալիս, որ կառավարութիւնիցը (դիրեկցիիցը) ստորոժը գիրքը կռնատակին աչքիս չէ՞ր երեւում, էնպես եի սարսափում, կարծում, թէ էս ա, իմ վերջին օրը հասել, մօտեցել ա… Իմ թշնամիքը ինձ մատնել, ինձ պէտք է տանեն սաղ-սաղ թաղեն, եա կախ տան…»: Աբովյանի հայրենասեր սիրտը խիստ մտահոգված էր ժամանակի հայ գրականությամբ: Աբովյանին մտահոգություն էր պատճառում, թե ինչու «զարգացած եւրոպացիները զարմանում են, որ հայ ժողովուրդը, որի ճակատագիրն ու բնակավայրն այդքան նպաստավոր է բանաստեղծության համար, այնուամենայնիվ մինչեւ այժմ ոչ մի բանաստեղծ չի կարող ցույց տալ»: Իր փնտրտուքի արդյունքում Աբովյանը ըմբռնեց, որ պետք է ձերբազատվել հնից եւ ստեղծել նոր հայ գրականություն: Հասկանալով գրաբարի եւ աշխարհաբարի հակասությունը, նա առաջինն էր, որ սկսեց գրապայքարը եւ առաջ քաշեց նոր լեզվին անցնելու կարեւորությունը: «Թեկուզ ռսերեն, նեմեցերեն, յա ֆրանցուզերեն գրած, թեկուզ գրաբար` տասը կըլի որ հասկանային, բայց հարիր հազարի համար` թեկուզ իմ գրածը, թեկուզ մեկ քամու ջաղաց: Ախր որ ազգը էն լեզվովը չի խոսում, էն լեզուն չի հասկանում, սաքի հենց բերնիցդ էլ ոսկի վեր ածիր. ը՞ւմ պետք է ասես: Ամեն մարդ իր սրտի խարջ բան կուզի: Քո ղաբլու փլավն ինձ ինչ օգուտ, որ ես չեմ սիրում», գգրում էր Աբովյանը: Նա ուղղակի անհրաժեշտ էր համարում ազգային գրական լեզվի հիմնադրումը: